Hz. Peygamber (s.a.s.), “Şaban’ın ortasında (Berat gecesi) ibadet ediniz, gündüz oruç tutunuz. Allah, o gece güneşin batmasıyla dünya semasına (rahmeti ile) tecelli eder ve fecir doğana kadar, ‘Yok mu benden af isteyen onu affedeyim, yok mu benden rızık isteyen ona rızık vereyim, yok mu bir musibete uğrayan ona afiyet vereyim, yok mu başka bir şey isteyen…’ buyurur.” (Bkz. Tirmizi, Savm, 39; İbn Mace, İkamet’u-Salat, 191) demiştir.

Hz. Peygamber (s.a.s.), Zilhicce’nin ilk dokuz günü (Ebu Davud, Savm, 62; Tirmizi, Savm, 52), pazartesi ve perşembe günleri, aşura ve arefe günü oruç tutar (Müslim, Sıyam, 196, 197; İbn Mace, Sıyam, 41,42), pazartesi orucunu soranlara; “Bugün benim doğduğum, Peygamber olarak gönderildiğim ve Kur’an’ın bana vahyedildiği gündür.” (Müslim, Sıyam, 198) diye cevap verirdi. Bu ve benzeri rivayetlere dayanarak bazı İslam alimleri dini açıdan faziletli sayılan diğer gün ve gecelerin ibadetle ihyasının müstehap olduğunu söylemişlerdir.